Un exemplo de altruismo

Hoxe quero falaros dun familiar moi afastado para min pero que sempre oin falar del , é o tatarobó da miña nai, pero ten unha historia moi interesante. Chamábase Serafin Pazo Cumbraos e naceu no ano 1827 segundo consta no folio 102 do libro II de nacementos da parroquia de San Paio de Figueroa, transcrita de seguido:

"En tres de mayo año de mil ochocientos veintiocho, yo, don Miguel Julián de la Iglesia, cura ecónomo de San Pedro de Toedo y San Pelayo de Figueroa, dentro de la iglesia de esta bauticé solemnemente y puse los santos óleos a un niño que nació el mismo día, hijo legítimo de Manuel do Pazo y Manuela Cumbraos, vecinos de Figueroa, Jugar de la Estrada; abuelos paternos, Antonio do Pazo y Porto y Josefa Rodríguez, vecinos de San Lorenzo de Ouzande, materno el inconito y la abuela Dominga Cumbraos, vecina de San Salvador de Escuadro. Púsele por nombre Serafín. Sus padrinos: Manuel Paseyro, soltero vecino de Figueroa, lugar de la Estrada y Bentura do Pazo, también soltera y vecina de San Lorenzo de Ouzande; advertiles lo que previene el ritualromano y para que conste lo firmo con el actual cura de las referidas parroquias, cumpliendo con lo mandado por el Excmo. SeñorArzobispo en su auto de aprobación que obra a los folios nobenta y seis y nobenta y siete de este libro.

Asinado: Manuel Álvarez Monteserín; Miguel Julián de la Iglesia."

Morreu no ano 1907, foi un médico moi prestixioso na Estrada, antes de que ese pobo fose consolidado como tal.Seu pai era alcalde da Estrada e xunto con él e outros organizan unha Xunta Revolucionia na Estrada. Foi acusado xunto aos seus compañeiros de recadar armas, cabalos e diñeiro para a devandita Xunta. Cando chega a Santiago a estudar Medicina empeza a moverse en ambentes de ideas liberais e traba amistade con un irmán de Eugenio Montero Ríos, comenzando a dominar a arte da oratoira, na que destaca toda súa vida. Traballou en diversas localidades da zona,xa que era unha zona de tránsito para peregrinos, arrieros, chegados polo antigo Tabeirós dende os moitos puntos xeográficos de Portugal, Castela e Galicia ata chegar a Santiago e cando xurdio unha amenaza de cólera nos anos 1855-1859, onde xa estaba establecido como médico de arrendados dende o ano 1854, na súa vila, entregándose co verdadeira abnegación e profesionaldidade non só na Estrada senon tamén nas localidades colindantes.

Estivo a piques de ser diputado a Cortes xunto con Castelar, era un home progresista e altruista. Adiantouse a vacuna contra a rabia, xa que tivo unha gran formación científica, pero aunque todos coñecen que curou a moitisimas persoas incluso a súa fama atravesou as fronteiras, cando finou , quemou as súas formulas, antes de que Pasteur probase o farmaco no ano 1855. Polo seu caracter altruista e a sua modestia morreu pobre. De feito pola sua dedicación concederonlle a medalla de Isabel la Católica y Carlos III.Casou con Francisca Alvarez, despois de falecer a súa muller, e recoñece ao fillo que tivera con ela , cando iste tiña dez anos Pelayo Cirilo Antonio Miguel , este casou con "Mamá Emilia " pero iso xa é outra historia.

Sairemos como Galegos!

Nas entradas anteriores a miña intención era desmontar os tópicos referentes
aos galegos. Nesta última publicación dalgunha forma pretendo
resumir o que eu penso da nosa mentalidade e da forma de ver as
cousas por iso o resumo co seguinte video que para min é
significativo do que é Galicia e nosa forma de pensar.

A DESGRACIA DA EMIGRACION

Temos fama de ser traballadores, de traballar ata deslomarnos , algúns chámanlle responsabilidade outros necesidade. Eu non sei moi ben como chamar. Sei que traballamos dentro e fora de Galicia dende sempre, cando os nosos campos estaban secos a xente iba a traballar a sega e a vendimia de Castela, cando os campos foron deixando paso as cidades, a xente comenzou a emigrar ao outro lado do Atlántico : Mexico, Arxentina e Cuba foron os destinos do pobo galego .

A nosa fama non tiña fronteiras, nos paises de América a os emigrantes españois chamanlles "gallegos", tivemos sempre os peores traballos, e non sempre ben pagados, por iso cando vexo os emigrantes que volven, e traen diñeiro , penso se lles compesou tanta amargura e tanto traballo. Algúns queren demostrar o ben que lles foi , facendo boas casas e dando a entender a os veciños a súa boa fortuna, outros non son tan afortunados. Pero todos eles non se sinten nin galegos nin da terra que os acolleu, algúns deles levan lonxe moitos anos polo que os seus descendentes xa os teñen ali, onde sexa unha vida feita, outros senten sempre morriña de aquelo que deixaron. Aqui deixaban a súas mulleres e os seus fillos, creo que nunca se valorou suficientemente á muller do emigrante, aquela que non só coidaba e educaba soa aos fillos senon que tamén procuraba que o pouco que tiñan aqui se mantivese, sen capacidade para poder negociar o manexar o patrimonio familiar.

Cando falamos dos emigrantes, paréceme que nos refimos a os comenzos do século XX. , Entre 1900 e 1981, a saída neta de galegos foi de máis de 825.000, de feito, a cidade co segundo maior número galegos no mundo é Bos Aires, Arxentina, onde a inmigración procedente de Galicia foi masiva. Durante o franquismo, houbo unha nova onda de emigración dende Galicia a outros países europeos, sobre todo a Francia, Suíza, Alemaña e o Reino Unido. Pero hoxe temos outros emigrantes. Aqueles que non encontran un traballo na súa terra e teñen que ir a buscar a vida noutros lugares. Quero mencionar a xente que finaliza os seus estudos e buscan unha nova vida fora, a os que non encontran traballo porque pechan as empresas e deciden buscar algún lugar que os acolla , e igual que se trate de xente con estudos que sin eles, todos son emigrantes , aqueles que de forma obligada deixan a súa terra para encontrar sustento noutra.

Nos ,que en todas as familias houbo algún emigrante, como podemos negar o dereito de outras persoas a que veñan a buscar traballo aqui?.

Din que en calquer lugar do mundo onde nos atopemos sempre habrá un galego, quiza iso sexa certo por elo temos a fama de ser traballadores e honrados, pero tamén o somos na nosa terra.